„…Aktor musi pamiętać, co go ukształtowało, skąd wyszedł i jaką drogę odbył. Picasso przecież potrafił namalować konia…” – Stanisława Celińska.
Stanisława Celińska (ur. 29 kwietnia 1947 w Warszawie) – aktorka i wokalistka, dwukrotna laureatka Orła za najlepsze drugoplanowe role kobiece w filmach Pieniądze to nie wszystko (2001) i Joanna (2010).
Jej ojciec był pianistą, a matka skrzypaczką. Na scenie wystąpiła po raz pierwszy, gdy miała 7 lat. W jasełkach zagrała wtedy dwie role podczas jednej sztuki: anioła i Heroda. W wieku dwunastu lat zainspirowała ją książka o aktorce Helenie Modrzejewskiej i wówczas podjęła decyzję, że zostanie aktorką. Zapisała się do kółka teatralnego na terenie nieistniejącego już ogródka jordanowskiego na Żoliborzu.
Zadebiutowała w teatrze w 1968 roku. Rok później ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie pod kierunkiem Ryszardy Hanin. Występowała w teatrach warszawskich: Współczesnym (1969–1974, 1981–1983, 2006–2011), Nowym (1983–1988), Dramatycznym (1989–1990), Studio (1995–2003) i Kwadrat, a także Teatrze Nowym w Poznaniu (1990–1991). Brała udział w programach muzycznych i spektaklach Studenckiego Teatru Satyryków. W latach 2011–2015 była aktorką Nowego Teatru w Warszawie, gdzie występowała w spektaklach Krzysztofa Warlikowskiego.
Wielokrotnie brała udział na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej, a jej występy otrzymywały zawsze pozytywne recenzje krytyków, dzięki jej tubalnemu głosowi, osobowości i umiejętnościom interpretacyjnym. Do klasyki przeszedł jej krótki, ale bardzo efektowny występ z piosenką Uśmiechnij się! Jutro będzie lepiej! w 1994 roku.
„…Pierwszy raz spotkałem i fotografowałem 23 września 2010 r. Stanisławę Celińską na planie filmu „Bitwa Warszawska 1920” Jerzego Hoffmana.
Ale naprawdę dużą serię zdjęć Stanisławie Celińskiej zrobiłem w Domu Kultury Zacisze w Warszawie 23 października 2018 r. To był koncert Stanisławy Celińskiej z zespołem pod kierownictwem Macieja Muraszko otwierający sezon artystyczny 2018/19 w DK Zacisze. Celińska zaśpiewała utwory z płyty „Malinowa”…” – Czesław Czapliński.
W 2009 ukazał się jej singiel Atramentowa rumba w duecie z Los Locos, natomiast w 2012 wydała wspólnie z pianistą Bartłomiejem Wąsikiem i Royal String Quartet płytę Nowa Warszawa. W maju 2015 premierę miał jej album Atramentowa… (status podwójnej platyny), a w październiku tegoż roku album Atramentowa… Suplement będący kontynuacją i dopełnieniem poprzedniego (status platyny) oraz Świątecznie... (status złotej płyty). Wszystkie trzy płyty Stanisławy Celińskiej znalazły się w pierwszej pięćdziesiątce najlepiej sprzedających się płyt w roku 2016. 25 maja 2018 odbyła się premiera kolejnej płyty zatytułowanej „Malinowa”, która w październiku tego samego roku zdobyła status złotej płyty, w marcu 2019 Fryderyka w kategorii „Album Roku Muzyka Poetycka”, a w czerwcu podczas 56. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu status platynowej płyty.
W czerwcu 2018 artystka wystąpiła w koncercie Od Opola do Opolapodczas LV Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej, na którym otrzymała Nagrodę TVP1. 10 listopada 2018 wystąpiła podczas Koncertu dla Niepodległej, gdzie wykonała utwory Warszawo ma oraz Modlitwa o pokój.
2 czerwca 2019 wzięła udział w koncercie z okazji 40 rocznicy pielgrzymki Jana Pawła do Polski, podczas którego wykonała „Inwokację” Adama Mickiewicza do muzyki Macieja Muraszki.
6 września 2020 podczas koncertu premier na 57. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu otrzymała nagrodę publiczności im. Karola Musioła za utwór Niech minie złość.
Jej mężem był aktor Andrzej Mrowiec. Ma dwoje dzieci: córkę Aleksandrę i syna Mikołaja. Otwarcie mówi o swoim alkoholizmie. W lipcu 1988, w wieku 41 lat definitywnie zaprzestała używania alkoholu.
„…Alkoholizm jest oznaką pewnej niedojrzałości. Obrazem tego, że człowiek nie może sobie poradzić z samym sobą. Nie wie, co się z nim dzieje, ucieka. Często szukając ratunku, uwiesza się innych, dręczy ich, nie zdając sobie sprawy, że to do niczego nie prowadzi. Mnie w wyjściu z tej choroby bardzo pomogła wiara w Chrystusa…” – Stanisława Celińska.
Role teatralne m.in.: „Udając ofiarę” 2006 jako Japonka po przejściach, reżyseria: Maciej Englert, Teatr Współczesny w Warszawie; „Anioły w Ameryce” 2007 jako Hannah Porter Pitt, Rabbi Izydor Chemelwitz reżyseria: Krzysztof Warlikowski, Teatr Rozmaitości w Warszawie; „Proces” 2008 jako pani Grubach reżyseria: Maciej Englert, Teatr Współczesny w Warszawie; „(A)pollonia” 2009 b.d. reżyseria: Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr w Warszawie; „Pamiętniki z Powstania Warszawskiego” jako solistka reżyseria: Jerzy Bielunas, Teatr Muzyczny im. Danuty Baduszkowej w Gdyni; „Koniec” 2010 jako matka reżyseria: Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr w Warszawie; „Opowieści afrykańskie według Szekspira” 2011 b.d. reżyseria: Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr w Warszawie; „Satanorium” 2012 jako pensjonariuszka, reżyseria: Jerzy Satanowski, Teatr Atelier im. Agnieszki Osieckiej w Sopocie; „Korczak” jako handlarka uliczna, reżyseria: Roberto Skolimowski, Opera i Filharmonia Podlaska; „Życie to nie teatr” 2013 b.d. reżyseria: Jerzy Satanowski, Teatr Nowy w Poznaniu; „Kabaret warszawski” 2014 b.d. reżyseria: Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr w Warszawie; „Grace i Gloria” 2015 jako Gloria, reżyseria: Bogdan Augustyniak, Teatr na Woli oraz Teatr Mazowiecki.
Odznaczenia m.in.: 1986: Srebrny Krzyż Zasługi; 2001: Złoty Krzyż Zasługi; 2011: Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”; 2014: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski; 2015: Medal Kochaj i Służ; 2018: Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości.
„…Teatr jest i tu, i teraz. Czegoś raz zagranego podczas jednego spektaklu, nie można już powtórzyć. Pomyłki nie są wskazane. Dobrze, jak się trafia w same dziesiątki, co się jednak nigdy nie udaje. Tymczasem w kinie takich trafień można wykonać dosyć sporo. Z drugiej strony, na przykład serial, może być też swego rodzaju relaksem, zwłaszcza kiedy mam świadomość, że zawsze mogę coś powtórzyć. Jest to też inna praca, o dziwo mniej stresująca. Kiedy gram wieczorem w teatrze, cały dzień zostaje podporządkowany temu wystąpieniu. Muszę do chwili spektaklu bardzo się pilnować, szczególnie w sferze emocjonalnej. Nie może mi zabraknąć potem, na przykład łez... Tego dnia trzeba także uważać na dietę. Teatr jest swego rodzaju zakonem. Natomiast w serialu czy filmie czuję po prostu większy luz. To znaczy dzisiaj, ponieważ w czasach, kiedy wystarczało taśmy jedynie na dwa duble, już tak lekko nie było…” – Stanisława Celińska.
PORTRAIT with HISTORY Stanisława Celińska
“…An actor must remember what shaped him, where he came from and what path he has taken. After all, Picasso was able to paint a horse…” – Stanisława Celińska.
Stanisława Celińska (born April 29, 1947 in Warsaw) - actress and singer, two-time winner of the Eagle for the best supporting female roles in the films Money is not everything (2001) and Joanna (2010).
Her father was a pianist and her mother a violinist. She appeared on stage for the first time when she was 7 years old. In the nativity play, she played two roles in one play: an angel and Herod. At the age of twelve, she was inspired by a book about the actress Helena Modrzejewska and then she decided to become an actress. She joined a theater club in the now non-existent Jordanów garden in Żoliborz.
She made her debut in the theater in 1968. A year later, she graduated from the State Theater School in Warsaw under the supervision of Ryszarda Hanin. She performed in Warsaw theaters: Współczesny (1969–1974, 1981–1983, 2006–2011), Nowy (1983–1988), Dramatyczny (1989–1990), Studio (1995–2003) and Kwadrat, as well as the Nowy Theater in Poznań ( 1990–1991). She took part in music programs and performances of the Student Satirists' Theater. In the years 2011–2015, she was an actress at the Nowy Theater in Warsaw, where she appeared in Krzysztof Warlikowski's performances.
She has participated in the Actor's Song Festival many times, and her performances have always received positive reviews from critics, thanks to her distinctive voice, personality and interpretative skills. Her short but very effective performance with the song Smile! was considered a classic. Tomorrow will be better! in 1994.
"...I first met and photographed Stanisława Celińska on the set of Jerzy Hoffman's film "Battle of Warsaw 1920" on September 23, 2010.
But I took a really large series of photos of Stanisława Celińska at the Zacisze Cultural Center in Warsaw on October 23, 2018. It was a concert of Stanisława Celińska with the band led by Maciej Muraszko, opening the 2018/19 artistic season at the Zacisze Cultural Center. Celińska sang songs from the album "Malinowa"..." - Czesław Czapliński.
In 2009, she released the single Atramentowa rumba in a duet with Los Locos, and in 2012, together with the pianist Bartłomiej Wąsik and the Royal String Quartet, she released the album Nowa Warszawa. In May 2015, her album Atramentowa... (double platinum status) was released, and in October of the same year, the album Atramentowa... A supplement that is a continuation and complement to the previous one (platinum status) and Świąteczenie... (gold status). All three albums by Stanisława Celińska were among the top fifty best-selling albums in 2016. On May 25, 2018, the premiere of another album entitled "Malinowa" took place, which in October of the same year achieved the status of a gold record, in March 2019 Fryderyk in the "Album" category "Poetic Music of the Year", and in June, during the 56th National Polish Song Festival in Opole, the album received platinum status.
In June 2018, the artist performed in the concert From Opole to Opole during the LV National Polish Song Festival, where she received the TVP1 Award. On November 10, 2018, she performed during the Concert for Independence, where she performed the songs Warsaw has and Prayer for Peace.
On June 2, 2019, she took part in a concert celebrating the 40th anniversary of John Paul II's pilgrimage to Poland, during which she performed "Invocation" by Adam Mickiewicz to the music of Maciej Muraszka.
On September 6, 2020, during the premiere concert at the 57th National Polish Song Festival in Opole, she received the audience award. Karol Musioł for the song Let the anger pass.
Her husband was actor Andrzej Mrowiec. He has two children: daughter Aleksandra and son Mikołaj. He talks openly about his alcoholism. In July 1988, at the age of 41, she permanently stopped drinking alcohol.
“…Alcoholism is a sign of a certain immaturity. An image of a person's inability to cope with himself. He doesn't know what's happening to him, he runs away. Often, looking for help, they hang others and torment them, not realizing that it leads nowhere. Faith in Christ helped me a lot in overcoming this disease…” – Stanisława Celińska.
Theatrical roles include: "Pretending to be a Victim" 2006 as a Japanese woman after suffering, directed by: Maciej Englert, Contemporary Theater in Warsaw; "Angels in America" 2007 as Hannah Porter Pitt, Rabbi Izydor Chemelwitz, directed by: Krzysztof Warlikowski, Teatr Rozmaitości in Warsaw; "The Process" 2008 as Mrs. Grubach directed by: Maciej Englert, Contemporary Theater in Warsaw; "(A)pollonia" 2009 n.d. directed by: Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr in Warsaw; "Memoirs from the Warsaw Uprising" as a soloist, directed by: Jerzy Bielunas, Musical Theater. Danuta Baduszkowa in Gdynia; "Koniec" 2010 as a mother directed by: Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr in Warsaw; "African Tales according to Shakespeare" 2011 n.d. directed by: Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr in Warsaw; "Satanorium" 2012 as a boarder, directed by Jerzy Satanowski, Teatr Atelier im. Agnieszka Osiecka in Sopot; "Korczak" as a street vendor, directed by: Roberto Skolimowski, Podlasie Opera and Philharmonic; "Life is not theater" 2013 n.d. directed by: Jerzy Satanowski, Teatr Nowy in Poznań; "Kabaret Warszawski" 2014 n.d. directed by: Krzysztof Warlikowski, Nowy Teatr in Warsaw; "Grace and Gloria" 2015 as Gloria, directed by Bogdan Augustyniak, Teatr na Woli and Teatr Mazowiecki.
Decorations include: 1986: Silver Cross of Merit; 2001: Gold Cross of Merit; 2011: Gold Medal for Merit to Culture Gloria Artis; 2014: Officer's Cross of the Order of Polonia Restituta; 2015: Love and Serve Medal; 2018: Medal of the Centenary of Regained Independence.
“…Theatre is here and now. Once played in one performance, something cannot be repeated. Mistakes are not recommended. It's good when you hit the bullseye, but that never happens. Meanwhile, in cinema you can make quite a lot of such hits. On the other hand, a TV series, for example, can also be a kind of relaxation, especially when I am aware that I can always repeat something. It is also a different job, surprisingly less stressful. When I play at the theater in the evening, the whole day is devoted to this performance. I have to be very careful before the performance, especially in the emotional sphere. I can't miss tears, for example... On this day you also have to be careful about your diet. Theater is a kind of order. However, in a TV series or movie I simply feel more relaxed. That is, today, because in the times when there was only enough tape for two takes, it wasn't so easy anymore..." –Stanisława Celińska.
Comments