PORTRET z HISTORIĄ Rod McKuen

         „…Dziękuję za słońce, które przyniosłeś dziś rano, mimo że niebo było pełne chmur…” ― Rod McKuen.

       Rodney Marvin McKuen (/məˈkjuːən/ mə-KEW-ən; z domu Woolever; 29 kwietnia 1933 – 29 stycznia 2015) był amerykańskim poetą, piosenkarzem-autorem tekstów piosenek i kompozytorem. Był jednym z najlepiej sprzedających się poetów w Stanach Zjednoczonych pod koniec lat 60. Przez całą swoją karierę McKuen wyprodukował szeroką gamę nagrań, które obejmowały muzykę popularną, poezję mówioną, ścieżki dźwiękowe do filmów i muzykę klasyczną. Zdobył dwie nominacje do Oscara za swoje kompozycje muzyczne. Tłumaczenia i adaptacje piosenek Jacques'a Brela dokonane przez McKuena odegrały kluczową rolę w wypromowaniu belgijskiego autora tekstów piosenek w anglojęzycznym świecie. Jego poezja porusza tematy miłości, świata przyrody i duchowości. Piosenki McKuena sprzedały się w ponad 100 milionach egzemplarzy na całym świecie, a także w 60 milionach tomików jego poezji.

         McKuen urodził się jako Rodney Marvin Woolever 29 kwietnia 1933 r. w hostelu Armii Zbawienia w Oakland w Kalifornii, jako syn Clarice Woolever. Według The New York Times miał „dwa akty urodzenia, każdy z nich zawierał sprzeczne daty i różnie pisane imię ojca”. Nigdy nie poznał swojego biologicznego ojca, który opuścił matkę. Molestowany seksualnie i fizycznie przez krewnych, wychowywany przez matkę i ojczyma, który był agresywnym alkoholikiem, McKuen uciekł z domu. Wędrował wzdłuż zachodniego wybrzeża, zarabiając na życie jako pomocnik na ranczu, geodeta, pracownik kolei, drwal, kowboj rodeo, kaskader i radiowy didżej, zawsze wysyłając pieniądze do domu swojej matce.

         W pewnym momencie zaczął używać imienia „McKuen” jako najlepszego przybliżenia tego, jak myślał, że nazywał się jego ojciec. Jego matka powiedziała mu, że jego ojciec nazywał się „Mac” McKuen (choć nie była pewna, jak się to pisze). W pewnym momencie swojego życia McKuen wynajął agencję detektywistyczną, aby spróbować zlokalizować ojca. Według The New York Times, „Niezależnie od tego, czy odnalazł ojca, czy nie, przynajmniej on (i detektywi) znaleźli mężczyznę zmarłego 10 lat temu, który go satysfakcjonuje – Rodneya Mariona McKune’a, drwala z Utah, dwukrotnie żonatego (ostatni raz z kobietą starszą o 20 lat), który pod koniec życia był sprzedawcą lodu w Santa Monica w Kalifornii, 20 mil od miejsca, w którym mieszkał McKuen. Żaden krewny tego McKune’a nie pamięta, aby latem 1932 r. wybrał się w podróż z Utah do Oakland, kiedy to poczęto autora, ale pewien duchowny mormon pamięta, że ​​wybrał się tam z nim w 1931 lub 1932 r.”

         Aby zrekompensować brak formalnego wykształcenia, McKuen zaczął prowadzić dziennik, co zaowocowało jego pierwszymi wierszami i tekstami piosenek. Po porzuceniu Oakland Technical High School przed ukończeniem jej w 1951 r., McKuen pracował jako felietonista gazety i autor scenariuszy propagandowych podczas wojny koreańskiej. Osiedlił się w San Francisco, gdzie czytał swoje wiersze w klubach obok poetów beatników, takich jak Jack Kerouac i Allen Ginsberg. Zaczął występować jako piosenkarz folkowy w słynnym Purple Onion. Z czasem zaczął włączać własne piosenki do swojego występu. Podpisał kontrakt z Decca Records i wydał kilka albumów popowych pod koniec lat 50. McKuen wystąpił również jako aktor w Rock, Pretty Baby (1956), Summer Love (1958) i westernie Wild Heritage (1958). Śpiewał również z zespołem Lionela Hamptona. W 1959 r. McKuen przeprowadził się do Nowego Jorku, aby komponować i dyrygować muzyką do programu telewizyjnego The CBS Workshop. McKuen pojawił się w programie To Tell The Truth 18 czerwca 1962 r. jako uczestnik-przynęta i opisał siebie jako „opublikowanego poetę i piosenkarza twist”.

         Odkrywanie Jacques'a Brela Na początku lat 60. McKuen przeprowadził się do Francji, gdzie po raz pierwszy spotkał belgijskiego piosenkarza-autora tekstów i piosenkarza chanson Jacques'a Brela. McKuen zaczął tłumaczyć twórczość tego kompozytora na język angielski, co doprowadziło do powstania piosenki „If You Go Away” – międzynarodowego standardu pop – opartej na „Ne me quitte pas” Brela. McKuen przetłumaczył piosenkę Brela „Le Moribond” luźno na „Seasons in the Sun”, a brytyjska grupa folkbeatowa The Fortunes znalazła się na listach przebojów w Holandii w 1969 roku. W 1974 roku piosenkarz Terry Jacks przekształcił „Seasons in the Sun” McKuena w najlepiej sprzedający się hit popowy, a także znalazł się na listach przebojów z coverem „If You Go Away”. McKuen tłumaczył również piosenki innych francuskich autorów tekstów, w tym Georges'a Moustakiego, Gilberta Bécauda, ​​Pierre'a Delanoé i Michela Sardou.

W 1978 roku, po usłyszeniu o śmierci Brela, McKuen został zacytowany, mówiąc: „Jako przyjaciele i jako współpracownicy muzyczni podróżowaliśmy, koncertowaliśmy i pisaliśmy – razem i osobno – wydarzenia z naszego życia, jakby były piosenkami, i sądzę, że tak było. Kiedy nadeszła wiadomość o śmierci Jacques’a, zostałem zamknięty w sypialni i piłem przez tydzień. Tego rodzaju litowanie się nad sobą było czymś, czego by nie pochwalał, ale wszystko, co mogłem zrobić, to odtwarzać nasze piosenki (nasze dzieci) i rozmyślać nad naszym niedokończonym wspólnym życiem”.

         Pod koniec lat 60. McKuen zaczął publikować tomiki poezji, zyskując znaczną rzeszę zwolenników wśród młodych ludzi dzięki takim zbiorom jak Stanyan Street & Other Sorrows (1966), Listen to the Warm (1967) i Lonesome Cities (1968). Jego album Lonesome Cities z odczytami zdobył nagrodę Grammy w kategorii Best Spoken Word Recording w 1968 roku. Wiersze McKuena zostały przetłumaczone na jedenaście języków, a jego książki sprzedały się w ponad milionie egzemplarzy w samym 1968 roku. McKuen powiedział, że jego najbardziej romantyczna poezja była inspirowana dwoma tomikami wierszy amerykańskiego poety Waltera Bentona. McKuen sprzedał ponad 60 milionów książek na całym świecie, według Associated Press.

McKuen napisał ponad 1500 piosenek i wydał do 200 albumów, które według Associated Press sprzedały ponad 100 milionów płyt na całym świecie. Jego piosenki wykonywali tak różni artyści, jak Robert Goulet, Glenn Yarbrough, Barbra Streisand, Perry Como, Petula Clark, Waylon Jennings, The Boston Pops, Chet Baker, Jimmie Rodgers, Johnny Cash, Pete Fountain, Andy Williams, The Kingston Trio, Percy Faith, London Philharmonic, Nana Mouskouri, Daliah Lavi, Julio Iglesias, Dusty Springfield, Johnny Mathis, Al Hirt, Greta Keller, Aaron Freeman i Frank Sinatra.

         W 1959 roku McKuen wydał swój pierwszy nowatorski singiel z Bobem McFaddenem, pod pseudonimem Dor w wytwórni Brunswick, zatytułowany „The Mummy”. Piosenka napisana przez McKuena osiągnęła 39. miejsce na liście przebojów Billboard. W 1961 roku miał przebój zatytułowany „Oliver Twist”. Współtworzył go wraz z Gladys Shelley, a singiel wydany przez wytwórnię Spiral osiągnął 76. miejsce na liście przebojów Billboard. Jego chrapliwy i gardłowy głos śpiewany na tych i innych nagraniach był wynikiem nadwyrężenia strun głosowych przez McKuena w 1961 roku z powodu zbyt wielu występów promocyjnych.

Współpracował z wieloma kompozytorami, w tym Henrym Mancinim, Johnem Williamsem, Anitą Kerr i Arthurem Greenslade. Jego symfonie, koncerty i inne dzieła orkiestrowe były wykonywane przez orkiestry na całym świecie. Jego praca jako kompozytora w przemyśle filmowym przyniosła mu dwie nominacje do Oscara za The Prime of Miss Jean Brodie (1969) i A Boy Named Charlie Brown (1969), a jego inne ścieżki dźwiękowe do filmów to Joanna (1968), Me, Natalie (1969), Scandalous John (1971), The Borrowers(1973) i Emily (1976). Wkład McKuena w A Boy Named Charlie Brown, pierwszą pełnometrażową animację opartą na komiksie Charlesa M. Schulza Peanuts, obejmował również śpiewanie przez niego tytułowej piosenki. McKuen został również wspomniany w pasku Peanuts z 3 października 1969 r., w którym Sally Brown wyraża swoją frustrację, że została wysłana do gabinetu dyrektora za wybuch na lekcji plastyki, wyrażając opinię, że Pablo Picasso i Rod McKuen z pewnością musieli mieć problemy z rysowaniem nóg krów, gdy byli młodzi.

         W 1967 roku McKuen rozpoczął współpracę z aranżerką Anitą Kerr i San Sebastian Strings przy serii albumów z poezją McKuena recytowaną do nastrojowej muzyki Kerra, w tym The Sea (1967), The Earth (1967), The Sky(1968), Home to the Sea (1969), For Lovers (1969) i The Soft Sea (1970). Jesse Pearson był narratorem The Sea i jego kontynuacji Home to the Sea i The Soft Sea, podczas gdy większość innych albumów z serii miała narratorem McKuena. W 1969 roku Frank Sinatra zamówił cały album wierszy i piosenek u McKuena; zaaranżowany przez Dona Costę, został wydany pod tytułem A Man Alone: ​​The Words and Music of Rod McKuen. Album zawierał piosenkę „Love's Been Good to Me”, która stała się jedną z najbardziej znanych piosenek McKuena.

         „…Rod McKuen poznałem i fotografowałem w październiku 1983 r. w Nowym Jorku, wyszła wówczas jego książka „The Sound of Solitude”. Po niezwykłej sesji, którą mu wówczas zrobiłem, wysłałem mu wglądówki i wybrane zdjęcia. Upłynęło kilka miesięcy, niespodziewanie otrzymałem od niego list, w którym pisał:

Drogi Czesławie:

Przepraszam, że nie napisałem do Ciebie wcześniej, aby skomentować zdjęcia, które zrobiłeś mi w księgarni B. Daltona jesienią ubiegłego roku. Niestety, teczka z nimi i Twoim listem zapadła się za szafkę na dokumenty i nigdy ich nie widziałem.

Bardzo podoba mi się Twoje podejście, a spośród sześciu oddzielnych zdjęć, które mi wysłałeś, było jedno, które szczególnie myślałem, że mógłbym wykorzystać, choć uważam, że powinienem je zretuszować.

Bardzo chciałbym wiedzieć, ile zażądałbyś za wykorzystanie zdjęcia — mając na uwadze, że nie mogę sobie pozwolić na wydawanie zbyt dużych pieniędzy na fotografię, zwłaszcza gdy wymaga ona retuszu, a wydawnictwa i wytwórnie płytowe, z którymi mam podpisane umowy, co roku robią wiele zdjęć, które mi się podobają. To, co podziwiałem w Twoich fotografiach, to to, że były proste, a szczególnie podobał mi się wysoki kontrast.

Proszę napisz i daj mi znać, jaka może być Twoja opłata, a także będę wdzięczny za przesłanie mi zestawu arkuszy kontaktowych, na wypadek gdybym chciał użyć innych zdjęć.

Przesyłam Ci moje najserdeczniejsze osobiste pozdrowienia, a jeśli chcesz, mogę wysłać Ci katalog książek i płyt, abyś mógł wybrać coś, co Ci się spodoba, jako prezent ode mnie.

Ponownie przepraszam, że Twoje zdjęcia przez cały ten czas się gubiły. Czekam na wiadomość od Ciebie.

Najserdeczniejsze osobiste pozdrowienia,

Rod McKuen…” – Czesław Czapliński.

       W 1971 roku McKuen stał się popularny w Holandii, gdzie single „Soldiers Who Want to Be Heroes” i „Without a Worry in the World” osiągnęły pierwsze miejsce na listach przebojów, podobnie jak album Greatest Hits, Vol. 3. Wszystkie trzy płyty przyniosły mu złote płyty; w 1971 roku został wybrany najpopularniejszym artystą estradowym w Holandii przez publiczność Radio Veronica.

W latach 70. McKuen zaczął komponować większe kompozycje orkiestrowe, pisząc serię koncertów, suit, symfonii i utworów kameralnych na orkiestrę. Przez całą dekadę kontynuował wydawanie tomików poezji. W 1977 roku wydał Finding My Father, kronikę swoich poszukiwań informacji o biologicznym ojcu. Książka i jej rozgłos pomogły uczynić takie informacje łatwiejszymi do udostępnienia adoptowanym dzieciom.

Kontynuował nagrywanie i wydał albumy takie jak New Ballads (1970), Pastorale (1971) oraz country-rockowy McKuen Country (1976).

         McKuen kontynuował koncertowanie na całym świecie i regularnie pojawiał się w nowojorskiej Carnegie Hall w latach 70., sporadycznie pojawiając się jeszcze na początku XXI wieku.

W 1973 roku, w wieku 40 lat, McKuen radykalnie zmienił swój wygląd zewnętrzny: nie rozjaśniał już włosów i zapuścił brodę.

McKuen wycofał się z występów na żywo w 1981 roku. W następnym roku zdiagnozowano u niego depresję kliniczną, z którą zmagał się przez większą część następnej dekady. Nadal jednak pisał poezję i występował jako aktor głosowy w Małej Syrence i w jej spin-offowym serialu telewizyjnym, a także w serialu telewizyjnym The Critic.

         W 2001 roku ukazała się książka McKuena A Safe Place to Land, która zawiera 160 stron nowej poezji. Przez 10 lat dawał coroczny koncert urodzinowy w Carnegie Hall lub Lincoln Center. Wydał podwójną płytę CD The Platinum Collection i remasterował wszystkie swoje nagrania dla RCA i Warner Bros., aby wydać je jako zestawy pudełkowe CD. Oprócz działalności artystycznej był prezesem wykonawczym American Guild of Variety Artists (AGVA), stanowisko, które piastował dłużej niż jakikolwiek inny mężczyzna lub kobieta wybrani na to stanowisko.

         McKuen mieszkał w Beverly Hills w Kalifornii ze swoim partnerem Edwardem Habibem, którego nazywał „bratem”, i czterema kotami w dużym, rozległym domu w stylu hiszpańskim, zbudowanym w 1928 roku, w którym mieściła się jedna z największych na świecie prywatnych kolekcji płyt. Zmarł z powodu zatrzymania oddechu, będącego wynikiem zapalenia płuc, w szpitalu w Beverly Hills w Kalifornii 29 stycznia 2015 roku.

McKuen nigdy publicznie nie identyfikował się z konkretną orientacją seksualną, chociaż opisał swoją seksualność, mówiąc: „Nie wyobrażam sobie wyboru jednej płci nad drugą, to po prostu zbyt ograniczające. Nie mogę nawet szczerze powiedzieć, że mam jakieś preferencje”. Był aktywny w ruchu na rzecz praw LGBT i już w latach 50. był kluczowym członkiem oddziału Mattachine Society w San Francisco, jednej z pierwszych organizacji wspierających LGBT w kraju.

         McKuen często unikał odniesień do płci w tekstach swoich piosenek miłosnych. Często dawał koncerty charytatywne, wspierając organizacje walczące o prawa osób LGBT i dofinansowując badania nad AIDS.

         Na okładce albumu McKuena z 1977 r. Slide... Easy In widniało zdjęcie popularnego aktora gejowskiego Bruno, trzymającego w dłoni garść roślinnego tłuszczu; puszka była pastiszem Crisco – wówczas szeroko stosowanego przez gejów jako lubrykant seksualny do fistingu – z etykietą zamiast tego widniał napis „Disco”. Napis na okładce głosił: „to był projekt, w który każdy musiał się zaangażować; nie tylko powierzchownie, ale głęboko — i razem. Jeśli nie czujesz się „łatwo w środku”, to być może powinieneś przyjrzeć się swojemu progowi bólu lub przyjemności”. W tym samym roku McKuen wypowiedział się przeciwko piosenkarce Anicie Bryant i jej kampanii „Save Our Children” mającej na celu uchylenie rozporządzenia antydyskryminacyjnego w Miami, nadając Bryant pseudonim „Ginny Orangeseed”, a także zamieszczając na płycie Slide... Easy In piosenkę zatytułowaną „Don't Drink the Orange Juice” — która, jak informuje okładka albumu, została napisana i nagrana w dniu jej urodzin — nawiązując do sławy Bryant jako rzeczniczki handlowej Florida Citrus Commission.

         Ostatni utwór na albumie nosi tytuł „Full Moon Over The Ansonia Hotel”. Do 1976 roku w Ansonia mieściły się Continental Baths, gejowskie łaźnie i klub taneczny.

Pomimo popularności, twórczość McKuena nigdy nie była traktowana poważnie przez krytyków ani naukowców. Michael Baers zauważył w Gale Research's St. James Encyclopedia of Popular Culture, że „przez lata jego książki zbierały jednolicie nieprzychylne recenzje. W rzeczywistości krytyka jego poezji jest jednolicie obelżywa...” W nekrologu w Washington Post Matt Schudel sugeruje, że komercyjny sukces McKuena wywołał negatywną reakcję ze strony społeczności literackiej. Sam McKuen zażartował, że „najbardziej niewybaczalnym grzechem na świecie jest bycie poetą bestsellerów”.

         Frank W. Hoffmann w swojej książce Arts and Entertainment Fads opisał poezję McKuena jako „skrojoną na miarę lat 60. XX wieku... poezję, w której wersy przeciągały się w wiejskich rytmach od jednego bezkształtnego wersu do drugiego, niosąc rustykalną niewinność Carla Sandburga zagęszczoną syropem człowieka, który wolał upiększać świat, zanim go opisał”.

         Filozof i krytyk społeczny Robert C. Solomon opisał poezję McKuena jako „słodki kicz”, a w szczytowym momencie jego popularności w 1969 roku magazyn Newsweek nazwał go „Królem Kiczu”.

Pisarka i krytyk literacki Nora Ephron powiedziała: „W większości wiersze McKuena są powierzchowne, banalne i często głupie”. Laureat Nagrody Pulitzera, amerykański poeta-laureat Karl Shapiro powiedział: „Nie ma sensu mówić o McKuenie jako o poecie. Jego poezja to nawet nie śmieci”.

W wywiadzie dla Chicago Tribune z McKuenem w 2001 r., gdy „testował grunt” przed trasą powrotną, krytyk kultury Julia Keller, laureatka Nagrody Pulitzera, stwierdziła, że ​​„miliony osób go nienawidziły [...] uważając jego twórczość za tak kiczowatą i obleśną, że wypowiedzi Kathie Lee Gifford brzmią przy niej jak wypowiedzi Susan Sontag” i że jego twórczość „doprowadza wielu ludzi do szału. Uważają ją za głupią i ckliwą, za rodzaj lepkiego kiczu, który nie przeszedłby próby na zajęciach z kreatywnego pisania dla studentów pierwszego roku”, stwierdzając jednocześnie, że „masy zjadły go łyżką, podczas gdy wybitni krytycy literaccy piekli go na rożnie”. Zauważyła, że ​​trzeci koncert w ramach jego trasy został już odwołany z powodu słabej sprzedaży biletów.

         W maju 2019 r. Backbeat Books opublikowało książkę A Voice of the Warm: The Life of Rod McKuen autorstwa Barry'ego Alfonso. Była to pierwsza dogłębna biografia McKuena. W swoim wstępie do książki piosenkarz i historyk muzyki Michael Feinstein napisał, że życie i twórczość McKuena zajmowały znaczące miejsce w kulturze popularnej: „[McKuen] wiedział, jak stworzyć coś, co sprawiło, że czytelnik lub słuchacz powiedział: „To ja”. Podobnie jak Gershwin, jego twórczość jest dokumentem czasów, w których powstała. Ale to, co zrobił, wykracza również poza ten czas i nadal zasadniczo odnosi się do rzeczy, które mają znaczenie dla ludzi: romansu, związków, kondycji ludzkiej. Te rzeczy się nie zmieniają. Używał języka potocznego swoich czasów, aby dotrzeć do najszerszej publiczności. Ale w swej istocie jego twórczość jest nadal aktualna i, moim zdaniem, ponadczasowa”.

„…Koty mają wszystko: podziw, nieograniczony sen i towarzystwo tylko wtedy, gdy same tego chcą…” ― Rod McKuen.

PORTRAIT with HISTORY Rod McKuen

“…Thank you for the sun you brought this morningeven though the sky was full of clouds…” ― Rod McKuen.

Rodney Marvin McKuen (/məˈkjuːən/ mə-KEW-ən; né Woolever; April 29, 1933 – January 29, 2015) was an American poet, singer-songwriter, and composer. He was one of the best-selling poets in the United States during the late 1960s. Throughout his career, McKuen produced a wide range of recordings, which included popular music, spoken word poetry, film soundtracks and classical music. He earned two Academy Award nominations for his music compositions. McKuen's translations and adaptations of the songs of Jacques Brel were instrumental in bringing the Belgian songwriter to prominence in the English-speaking world. His poetry deals with themes of love, the natural world and spirituality. McKuen's songs sold over 100 million recordings worldwide, and 60 million books of his poetry were sold as well. 

McKuen was born as Rodney Marvin Woolever on April 29, 1933, in a Salvation Army hostel in Oakland, California to Clarice Woolever. Per The New York Times, he had "two birth certificates, each giving conflicting dates and spelling his father's name different ways." He never knew his biological father, who had left his mother. Sexually and physically abused by relatives, raised by his mother and stepfather, who was a violent alcoholic, McKuen ran away from home. He drifted along the West Coast, supporting himself as a ranch hand, surveyor, railroad worker, lumberjack, rodeo cowboy, stuntman, and radio disc jockey, always sending money home to his mother. 

At some point, he began using the name "McKuen" as the best approximation of what he thought his father's name was. His mother told him that his father's name was "Mac" McKuen (although she was unsure how it was spelled). At one point later in life, McKuen hired a detective agency to try to locate his father. Per The New York Times, "Whether or not he found his father, at least he (and the detectives) found a man 10 years deceased who satisfies him -- Rodney Marion McKune, a lumberman in Utah, twice married (the last time to a woman 20 years his senior), who at the close of his life was an iceman in Santa Monica, Calif., 20 miles from where McKuen was living. No relative of this McKune remembers him taking a trip from Utah to Oakland that summer of 1932 when the author was conceived, but a Mormon churchman remembers taking a trip there with him in 1931 or 1932." 

To compensate for his lack of formal education, McKuen began keeping a journal, which resulted in his first poetry and song lyrics. After dropping out of Oakland Technical High School prior to graduating in 1951, McKuen worked as a newspaper columnist and propaganda script writer during the Korean War. He settled in San Francisco, where he read his poetry in clubs alongside Beat poets like Jack Kerouac and Allen Ginsberg. He began performing as a folk singer at the famed Purple Onion. Over time, he began incorporating his own songs into his act. He was signed to Decca Records and released several pop albums in the late 1950s. McKuen also appeared as an actor in Rock, Pretty Baby (1956), Summer Love (1958), and the western Wild Heritage (1958). He also sang with Lionel Hampton's band. In 1959, McKuen moved to New York City to compose and conduct music for the TV show The CBS Workshop. McKuen appeared on To Tell The Truth on June 18, 1962, as a decoy contestant and described himself as "a published poet and a twist singer."

Discovering Jacques Brel In the early 1960s, McKuen moved to France, where he first met the Belgian singer-songwriter and chanson singer Jacques Brel. McKuen began to translate the work of this composer into English, which led to the song "If You Go Away" – an international pop-standard – based on Brel's "Ne me quitte pas". McKuen translated Brel's song "Le Moribond" loosely into "Seasons in the Sun", and British folkbeat group The Fortunes charted with the song in the Netherlands in 1969. In 1974, singer Terry Jacks turned McKuen's "Seasons in the Sun" into a best-selling pop hit, and also charted with a cover of "If You Go Away." McKuen also translated songs by other French songwriters, including Georges Moustaki, Gilbert Bécaud, Pierre Delanoé, and Michel Sardou. 

In 1978, after hearing of Brel's death, McKuen was quoted as saying, "As friends and as musical collaborators we had traveled, toured and written – together and apart – the events of our lives as if they were songs, and I guess they were. When news of Jacques' death came I stayed locked in my bedroom and drank for a week. That kind of self-pity was something he wouldn't have approved of, but all I could do was replay our songs (our children) and ruminate over our unfinished life together." 

In the late 1960s, McKuen began to publish books of poetry, earning a substantial following among young people with collections like Stanyan Street & Other Sorrows (1966), Listen to the Warm (1967), and Lonesome Cities (1968). His Lonesome Cities album of readings won a Grammy for Best Spoken Word Recording in 1968. McKuen's poems were translated into eleven languages and his books sold over 1 million copies in 1968 alone. McKuen said that his most romantic poetry was influenced by American poet Walter Benton's two books of poems. McKuen sold over 60 million books worldwide, according to the Associated Press.

  McKuen wrote over 1,500 songs and released up to 200 albums which have accounted for the sale of over 100 million records worldwide according to the Associated Press. His songs have been performed by such diverse artists as Robert Goulet, Glenn Yarbrough, Barbra Streisand, Perry Como, Petula Clark, Waylon Jennings, The Boston Pops, Chet Baker, Jimmie Rodgers, Johnny Cash, Pete Fountain, Andy Williams, The Kingston Trio, Percy Faith, the London Philharmonic, Nana Mouskouri, Daliah Lavi,Julio Iglesias, Dusty Springfield, Johnny Mathis, Al Hirt, Greta Keller, Aaron Freeman, and Frank Sinatra.

In 1959, McKuen released his first novelty single with Bob McFadden, under the pseudonym Dor on the Brunswick label, called "The Mummy". The McKuen-written song reached No. 39 on the Billboard pop chart. In 1961, he had a hit single titled "Oliver Twist". He co-wrote it along with Gladys Shelley and the Spiral label-issued single reached No. 76 on the Billboard pop chart. His hoarse and throaty singing voice on these and other recordings was a result of McKuen straining his vocal cords in 1961 due to too many promotional appearances. 

He collaborated with numerous composers, including Henry Mancini, John Williams, Anita Kerr, and Arthur Greenslade. His symphonies, concertos, and other orchestral works have been performed by orchestras around the globe. His work as a composer in the film industry garnered him two Academy Award nominations for The Prime of Miss Jean Brodie (1969) and A Boy Named Charlie Brown (1969), and his other film scores have included Joanna (1968),Me, Natalie (1969), Scandalous John (1971), The Borrowers (1973) and Emily(1976). McKuen's contribution to A Boy Named Charlie Brown, the first feature-length animation based on Charles M. Schulz's comic strip Peanuts also included him singing the title song. McKuen also earned a mention in the Peanuts strip dated October 3, 1969, in which Sally Brown expresses her frustration that she was sent to the principal's office for an outburst in art class, opining that Pablo Picasso and Rod McKuen surely must have had trouble drawing cows' legs when they were young. 

In 1967, McKuen began collaborating with arranger Anita Kerr and the San Sebastian Strings for a series of albums featuring McKuen's poetry recited over Kerr's mood music, including The Sea (1967), The Earth (1967), The Sky (1968), Home to the Sea (1969), For Lovers (1969), and The Soft Sea (1970). Jesse Pearson was the narrator of The Sea and its follow-ups Home to the Sea and The Soft Sea, while most other albums in the series had McKuen narrating. In 1969, Frank Sinatra commissioned an entire album of poems and songs by McKuen; arranged by Don Costa, it was released under the title A Man Alone: The Words and Music of Rod McKuen. The album featured the song "Love's Been Good to Me", which became one of McKuen's best-known songs.

      "...I met and photographed Rod McKuen in October 1983 in New York, when his book "The Sound of Solitude" was published. After an extraordinary session I did for him then, I sent him previews and selected photos. A few months passed, and I unexpectedly received a letter from him, in which he wrote:

Dear Czeslaw:

Please excuse my not writing you sooner to comment on the photographs you took of me at B. Dalton's Book Store last Fall. Unfortunately, the folder carrying them and your letter had slipped behind a file cabinet and I had never seen them.

I like your approach very much and of the six separate pictures you sent me, there was one in particular I thought I might use, though I do feel I should have it retouched.

I would like very much to know what you would charge for use of the photo—bearing in mind I can't afford to spend too much on photography, especially when it needs retouching, and the publishing and record companies I 'm under contract to do take a number of photographs every year that I like. What I did admire about your photography was that it was straight ahead and I particularly like the high contraste.

Please write and let me know what your fee might be and also I would appreciate your sending me a set of contact sheets in case there are any other photographs I might want to use as well.

I send you my warmest personal regards, and if you want I t 11 send a catalog of books and records so that you might choose something you like as a gift from me.

Again, I apologize for your photographs being misplaced all this time. I look forward to hearing from you.

Warmest personal regards,

Rod McKuen…..– Czesław Czapliński.

McKuen performed solo in a half-hour special broadcast by NBC on May 10, 1969. The program, billed as McKuen's "first television special", featured the songs "The Loner", "The World I Used to Know", "The Complete Madame Butterfly", "I've Been to Town", "Kaleidoscope", "Stanyan Street", "Lonesome Cities", "Listen to the Warm", "Trashy", and "Merci Beaucoup". It was produced by Lee Mendelson, producer of the Peanuts specials, and directed by Marty Pasetta. James Trittipo designed a set that was "evocative of waterfront pilings" and Arthur Greenslade conducted the orchestra. In 1971, he hosted a series, The Rod McKuen Show, on BBC television in the UK. McKuen's Academy Award-nominated composition "Jean", sung by Oliver, reached No.1 in 1969 on the Billboard Adult Contemporary chart and stayed there for four weeks. In 1971, his song "I Think of You" was a major hit for Perry Como. Other popular McKuen compositions included "The World I Used to Know", "Rock Gently", "Doesn't Anybody Know My Name", "The Importance of the Rose", "Without a Worry in the World", and "Soldiers Who Want to Be Heroes". 

In 1971, McKuen became popular in the Netherlands, where the singles "Soldiers Who Want to Be Heroes" and "Without a Worry in the World" reached number one in the charts, as did the album Greatest Hits, Vol. 3. All three discs earned him gold records; in 1971 he was voted the Netherlands' most popular entertainer by Radio Veronica's audience. 

During the 1970s, McKuen began composing larger-scale orchestral compositions, writing a series of concertos, suites, symphonies, and chamber pieces for orchestra. He continued publishing a steady stream of poetry books throughout the decade. In 1977, he published Finding My Father, a chronicle of his search for information on his biological father. The book and its publicity helped make such information more readily available to adopted children. He also continued to record, releasing albums such as New Ballads (1970), Pastorale (1971), and the country-rock outing McKuen Country (1976). 

McKuen continued to perform concerts around the world and appeared regularly at New York's Carnegie Hall throughout the 1970s, making sporadic appearances as recently as the early 2000s. 

In 1973, at 40 years of age, McKuen radically changed his outward appearance: he no longer bleached his hair and he grew a beard. 

McKuen retired from live performances in 1981. The following year, he was diagnosed with clinical depression, which he battled for much of the next decade. He continued to write poetry, however, and made appearances as a voice-over actor in The Little Mermaid and on its spin-off TV series, as well as on the TV series The Critic. 

2001 saw the publication of McKuen's A Safe Place to Land, which contains 160 pages of new poetry. For 10 years he gave an annual birthday concert at Carnegie Hall or the Lincoln Center. He released the double CD The Platinum Collection and was remastering all of his RCA and Warner Bros. recordings for release as CD boxed sets. In addition to his artistic pursuits he was the Executive President of the American Guild of Variety Artists (AGVA), a post he held longer than any other man or woman elected to the position. 

McKuen lived in Beverly Hills, California, with his partner Edward Habib, whom he called his "brother", and four cats in a large rambling Spanish house built in 1928, which housed one of the world's largest private record collections. He died of respiratory arrest, a result of pneumonia, at a hospital in Beverly Hills, California, on January 29, 2015. 

McKuen never publicly identified with a particular sexual orientation, though he did describe his sexuality by saying, "I can't imagine choosing one sex over the other, that's just too limiting. I can't even honestly say I have a preference." He was active in the LGBT rights movement, and as early as the 1950s, was a key member of the San Francisco chapter of the Mattachine Society, one of the nation's earliest LGBT advocacy organizations. 

McKuen often avoided gender references in the lyrics of his love songs. He often gave benefit performances to aid LGBT rights organizations and to fund AIDS research. 

The cover of McKuen's 1977 album Slide... Easy In featured a photo of popular gay adult actor Bruno's arm gripping a handful of vegetable shortening; the can was a pastiche of Crisco – then widely used by gay men as a sexual lubricant for fisting– with the label instead reading "Disco". An inscription on the cover stated "this was a project everyone had to get into; not just on the surface, but deeply—and together. If you don't feel "easy in" then perhaps your threshold of pain or pleasure needs looking into." 

That same year, McKuen spoke out against singer Anita Bryant and her "Save Our Children" campaign to repeal an anti-discrimination ordinance in Miami, tagging Bryant with the nickname "Ginny Orangeseed", and also including a song on Slide... Easy In titled "Don't Drink the Orange Juice"—which the album cover states was written and recorded on her birthday—referencing Bryant's fame as commercial spokesperson for the Florida Citrus Commission. 

The last track on the album is titled "Full Moon Over The Ansonia Hotel." Until 1976, the Ansonia had been home to the Continental Baths, a gay bathhouse and dance club.

Despite his popular appeal, McKuen's work was never taken seriously by critics or academics. Michael Baers observed in Gale Research's St. James Encyclopedia of Popular Culture that "through the years his books have drawn uniformly unkind reviews. In fact, criticism of his poetry is uniformly vituperative ..." In a Washington Post obituary, Matt Schudel suggests that McKuen's commercial success engendered a backlash from the literary community. McKuen himself quipped that "The most unforgivable sin in the world is to be a bestselling poet".

Frank W. Hoffmann, in Arts and Entertainment Fads, described McKuen's poetry as "tailor-made for the 1960s ... poetry with a verse that drawled in country cadences from one shapeless line to the next, carrying the rusticated innocence of a Carl Sandburg thickened by the treacle of a man who preferred to prettify the world before he described it". 

Philosopher and social critic Robert C. Solomon described McKuen's poetry as "sweet kitsch," and, at the height of his popularity in 1969, Newsweekmagazine called him "the King of Kitsch." 

Writer and literary critic Nora Ephron said, "[F]or the most part, McKuen's poems are superficial and platitudinous and frequently silly." Pulitzer Prize-winning US Poet Laureate Karl Shapiro said, "It is irrelevant to speak of McKuen as a poet. His poetry is not even trash." 

In a Chicago Tribune interview with McKuen in 2001 as he was "testing the waters" for a comeback tour, Pulitzer Prize-winning culture critic Julia Keller claimed that "Millions more have loathed him [...] finding his work so schmaltzy and smarmy that it makes the pronouncements of Kathie Lee Gifford sound like Susan Sontag," and that his work "drives many people crazy. They find it silly and mawkish, the kind of gooey schmaltz that wouldn't pass muster in a freshman creative-writing class" while stating that "The masses ate him up with a spoon, while highbrow literary critics roasted him on a spit." She noted that the third concert on his tour had already been canceled because of sluggish ticket sales. 

In May 2019, Backbeat Books published A Voice of the Warm: The Life of Rod McKuen by Barry Alfonso. This was the first in-depth biography of McKuen. In his introduction to the book, singer and music historian Michael Feinstein wrote that McKuen's life and work held a significant place in pop culture: "[McKuen] knew how to create something that made a reader or listener say, 'That's me.' Like Gershwin's, his work is a document of the time in which it was created. But what he did also transcends that time and still speaks fundamentally to the things that matter to people: romance, relationships, the human condition. Those things don't change. He used the vernacular of his time to reach the widest audience. But at its essence, his work is still valid and, I think, timeless."

Poetry: And Autumn Came (Pageant Press, 1954); Stanyan Street & Other Sorrows (Stanyan Music, 1966); Listen to the Warm (Random House, 1967); Lonesome Cities (Random House, 1968); And Autumn Came (Revised Edition) (Cheval Books, 1969); In Someone's Shadow (Cheval Books/Random House, 1969); Twelve Years of Christmas (Cheval Books/Random House, 1969); Caught in the Quiet (Stanyan Books, 1970); Fields of Wonder (Cheval Books/Random House, 1971); The Carols of Christmas (Cheval Books/Random House, 1971); And to Each Season (Simon & Schuster, 1972); Moment to Moment (Cheval Books, 1972); Come to Me in Silence (Simon & Schuster, 1973); Moment to Moment (Revised Edition) (Simon & Schuster, 1974); Beyond the Boardwalk(Cheval Books, 1975); Celebrations of the Heart (Simon & Schuster, 1975); The Sea Around Me... (Simon & Schuster, 1975); Coming Close to the Earth (Simon & Schuster, 1978); We Touch the Sky (Simon & Schuster, 1979); The Power Bright and Shining (Simon & Schuster, 1980); A Book of Days (Harper & Row, 1980); The Beautiful Strangers (Simon & Schuster, 1981); Book of Days and a Month of Sundays (Harper & Row, 1981); The Sound of Solitude (Harper & Row, 1983); Suspension Bridge (Harper & Row, 1984); Intervals (Harper & Row/Cheval Books, 1986); Valentines (Harper & Row/Cheval Books, 1986); A Safe Place to Land (Cheval Books, 2001); Rusting in the Rain (Cheval Books, 2004).

Lyrics: The Songs of Rod McKuen (Cheval Books, 1969); With Love(Stanyan Books, 1970); New Ballads (Stanyan Books, 1970); Pastorale (Stanyan Books, 1971); The Carols Christmas (Cheval/Random House, 1971); Grand Tour (Stanyan Books, 1972).

Prose: Finding My Father (Coward, McCann & Geoghegan, 1976); An Outstretched Hand (Cheval Books/Harper & Row, 1980).

Original paperbacks: Seasons in the Sun (Pocket Books, 1974); Alone(Pocket Books, 1975); Hand in Hand (Pocket Books, 1977); Finding My Father (Cheval Books/Berkeley Books, 1977); Love's Been Good to Me (Pocket Books, 1979); Looking for a Friend (Pocket Books, 1980); Too Many Midnights (Pocket Books, 1981); Watch for the Wind (Pocket Books, 1983).

Discography: Main article: Rod McKuen discography.

“Cats have it all - admiration, an endless sleep, and company only when they want it…” ― Rod McKuen.