„…Jestem tylko piłkarzem z jedną ambicją, a mianowicie dać z siebie wszystko, aby pomóc mojemu klubowi wygrać. Nigdy nie grałem w inny sposób…” –Joe DiMaggio.
Joseph Paul DiMaggio (ur. 25 listopada 1914, zm. 8 marca 1999) – amerykański baseballista, zawodnik zespołu New York Yankees.
Był ósmym z dziewięciu dzieci sycylijskich emigrantów, którzy osiedlili się w Stanach Zjednoczonych. Jego ojciec Zio Pepe był rybakiem. Zawodową karierę rozpoczął w 1932 w zespole niższej ligi San Francisco Seals. W pierwszym sezonie występował na pozycji łącznika, w trzech kolejnych na pozycji zapolowego. W Major League Baseball zadebiutował 3 maja 1936 w drużynie New York Yankees. W debiutanckim sezonie zdobył 29 home runów, a jego średnia uderzeń wyniosła 0,323; w tym samym sezonie i trzech kolejnych Yankees wygrali World Series. W 1939 DiMaggio został wybrany MVP American League. Dwa lata później ustanowił rekord 56 kolejnych meczów, w którym przynajmniej raz zaliczył uderzenie i po raz drugi został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem.
Kariera DiMaggio została przerwana na trzy lata podczas II wojny światowej, na której służył w Siłach Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych. Do zawodowego baseballu powrócił w 1946, rok później został po raz trzeci wybrany MVP. Przed zakończeniem kariery w 1951 z drużyną New York Yankees zwyciężył w World Series jeszcze sześć razy.
W noweli Ernesta Hemingwaya Stary człowiek i morze był wspominany przez głównego bohatera Santiago jako „wielki DiMaggio”.
Jego nazwisko jest wymienione w piosenkach: „Vogue” Madonny, „Mrs. Robinson” duetu Simon & Garfunkel, „We Didn’t Start the Fire” Billy’ego Joela, „Joe DiMaggio's Glove” zespołu Asia i „A Sight for Sore Eyes” Toma Waitsa.
W 1939 ożenił się z aktorką Dorothy Arnold, która po czterech latach małżeństwa zażądała rozwodu, oskarżając męża o okrutne traktowanie. Mieli syna Joe juniora. Od 14 stycznia do 27 października 1954 był drugim mężem aktorki Marilyn Monroe, która w trakcie rozprawy rozwodowej oskarżała go o przemoc psychiczną i fizyczną.
„…Joseph Paul DiMaggio był gwiazdą sportu, pojawiający się na okładkach magazynów m.in. TIME czy LIFE. Mnie udało się spotkać go, kiedy 22 października 1986 otrzymał Ellis Island Medal of Honor w Nowym Jorku, co było połączone ze Statuą Wolności.To spowodowało powagę sytuacji, co oczywiście odbiło się na wyrazie twarzy na zdjęciach…” – Czesław Czapliński.
Nagrody i wyróżnienia: 3× MVP American League 1939, 1941, 1947; 13× All-Star 1936, 1937, 1938, 1939, 1940, 1941, 1942, 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1951; 9× zwycięzca w World Series 1936, 1937, 1938, 1939, 1941, 1947, 1949, 1950, 1951; Major League Baseball All-Century Team; Baseball Hall of Fame od 1955; # 5 zastrzeżony przez Yankees 1952.
„…Piłkarz musi być głodny, aby zostać graczem wielkiej ligi. Dlatego żaden chłopak z bogatej rodziny nigdy nie dostał się do pierwszej ligi…” – Joe DiMaggio.
PORTRAIT with HISTORY Joseph Paul DiMaggio
“…I'm just a ballplayer with one ambition, and that is to give all I've got to help my ball club win. I've never played any other way…” – Joe DiMaggio.
Joseph Paul DiMaggio (born November 25, 1914, died March 8, 1999) - American baseball player, player of the New York Yankees.
He was the eighth of nine children of Sicilian immigrants who settled in the United States. His father Zio Pepe was a fisherman. He began his professional career in 1932 with the San Francisco Seals minor league team. In the first season he played as a shortstop, in the next three as an outfielder. He made his Major League Baseball debut on May 3, 1936 with the New York Yankees. In his rookie season, he hit 29 home runs and had a batting average of .323; that same season and three more, the Yankees won the World Series. In 1939, DiMaggio was named MVP of the American League. Two years later, he set a record of 56 consecutive games with at least one strikeout and was named Most Valuable Player for the second time.
DiMaggio's career was interrupted for three years during World War II, during which he served in the United States Army Air Forces. He returned to professional baseball in 1946 and a year later was named MVP for the third time. He won the World Series six more times before retiring in 1951 with the New York Yankees.
In Ernest Hemingway's novella The Old Man and the Sea, he was remembered by the main character Santiago as "the great DiMaggio".
His name is mentioned in the songs: "Vogue" by Madonna, "Mrs. Robinson” by Simon & Garfunkel, “We Didn’t Start the Fire” by Billy Joel, “Joe DiMaggio’s Glove” by Asia and “A Sight for Sore Eyes” by Tom Waits.
In 1939, he married actress Dorothy Arnold, who after four years of marriage demanded a divorce, accusing her husband of cruel treatment. They had a son, Joe Jr. From January 14 to October 27, 1954, he was the second husband of actress Marilyn Monroe, who accused him of mental and physical violence during the divorce hearing.
“…Joseph Paul DiMaggio was a sports star, appearing on magazine covers including: TIME or LIFE. I managed to meet him when, on October 22, 1986, he received the Ellis Island Medal of Honor in New York, which was combined with the Statue of Liberty. This made the situation serious, which, of course, was reflected in the expression on his face in the photos..." - Czesław Czapliński.
Awards and distinctions: 3× American League MVP 1939, 1941, 1947; 13× All-Star 1936, 1937, 1938, 1939, 1940, 1941, 1942, 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1951; 9× World Series winner 1936, 1937, 1938, 1939, 1941, 1947, 1949, 1950, 1951; Major League Baseball All-Century Team; Baseball Hall of Fame from 1955; #5 Reserved by Yankees 1952.
“…A ball player has to be kept hungry to become a big leaguer. That's why no boy from a rich family has ever made the big leagues…” – Joe DiMaggio.
Comments