„…Zawsze uważałam, że w kinie trzeba przede wszystkim być. W odróżnieniu od teatru, w którym przede wszystkim trzeba grać. Jeśli na ekranie stworzysz postać, która daje szansę na wielorakie interpretacje, to znaczy, że to co zagrałeś jest dobre. (…) Sztuka wymaga namiętności. Wszystko, co jest poprawne i w tzw. rygorach, to przeciętność…“ – Grażyna Szapołowska.
Grażyna Szapołowska (ur. 19 września 1953 w Bydgoszczy) –aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna.
Urodziła się w Bydgoszczy. Ojciec miał pochodzenie łotewsko-polskie, a matka – litewsko-polskie. Ma starszą o 11 lat siostrę Lidię. W wieku siedmiu lat przeniosła się z rodziną do Torunia. Gdy miała 11 lat, ojciec opuścił rodzinę.
Po maturze wyjechała do Jeleniej Góry, gdzie zadebiutowała w Teatrze Dolnośląskim rolą Rusałki w Legendzie (1972). Przez dwa lata grała we Wrocławskim Teatrze Powszechnym (1972–1974). W 1977 ukończyła warszawską PWST, w latach 1977–1984 występowała w stołecznym Teatrze Narodowym (m.in. rola księżniczki w Śnie srebrnym Salomei Juliusza Słowackiego).
W czasie studiów grywała epizodyczne role w serialach telewizyjnych (m.in. w Czterdziestolatku i w Lalce. Jej debiutem na wielkim ekranie była rola Jagody w polsko-jugosłowiańskim dramacie psychologicznym Zapach ziemi (1977). Wybitną i odważną rolę lesbijki Livii (u boku nagrodzonej w Cannes Jadwigi Jankowskiej-Cieślak) zagrała w 1982 w węgierskim filmie Egymásra nézve (Inne spojrzenie). W tym samym roku zagrała obok Jana Nowickiego w Wielkim Szu. Przełom w jej karierze nastąpił jednak w 1983, wraz z występem w popularnej komedii muzycznej Lata dwudzieste… lata trzydzieste… Janusza Rzeszewskiego.
11 września 1994 r. doszła do skutku sesja z Grażyną Szapołowską. Najpierw „zabawiliśmy” się na jednej ze stacji bęzynowych, jadąc do Wilanowa. Nawet tak banalna czynność, jak nalewanie bęzyny, może być seksy, jeśli robi to taka gwiazda. Stacja bęzynowa była blisko ulicy, gdzie był dość duży ruch. Muszę powiedzieć, że kilka razy, kierujący samochodami, zobaczyli zjawiskową Szapołowską i o mało nie spowodowało to kilku wypadków, przez zagapienie się.
Aż w końcu dotarliśmy do Łazienek Królewskich, gdzie robiliśmy zdjęcia w Amfiteatrze, o którym pisał Władysław Tatarkiewicz „Widok z górnych jego (Amfiteatru) kondygnacji przez staw na pałac Łazienkowski jest jednym z piękniejszych widoków, jakie ręka ludzka w Polsce stworzyła”. Amfiteatr istniał już w 1789 roku, co wiemy między innymi z gwaszu autorstwa Jana Piotra Norblina. Zgodnie z życzeniami króla Stanisława Augusta, który chciał organizować w Łazienkach duże widowiska plenerowe, teatr poddawany był ciągłej rozbudowie. 7 września 1791 roku (z okazji rocznicy elekcji króla) odbył się słynny pokaz baletu „Kleopatra” Abbé Renaud, uwieczniony przez Jana Piotra Norblina jako widowisko zorganizowane z ogromnym rozmachem (z użyciem łodzi i iluminacją). Rysunki Norblina przypominają, że Amfiteatr obliczony był na wielkie widowiska plenerowe (dla blisko 1000 widzów), w których woda wprowadzana było jako oryginalny element sceniczny. Ze swoją architekturą i położeniem, łazienkowski Amfiteatr jest jednym z najciekawszych XVIII-wiecznych budynków teatralnych w Europie.
Dwieście lat później, pojawiłem się w legendarnym miejscu z gwiazdą Grażyną Szapołowską, która powiedziała, że zamiast pokazywać się w negliżu, na negliż założy futro, to będzie bardziej podniecające, bo będzie wymagało więcej wyobraźni.
Przy różnych okazjach planów filmowych spotykaliśmy się z Szapolowską, tak było m.in. na planie filmu „Bitwa Warszawska 1920” Jerzego Hoffmana, gdzie robiłem zdjęcia, a Szapołowska grała Korwin-Piotrowską.
W latach 80. ograniczyła występy w teatrze i skupiła się na pracy w filmie. Współpracowała z Krzysztofem Kieślowskim, co zaowocowało rolami w Bez końca (1984) oraz Krótkim filmie o miłości (1988). Za kreację w tym drugim otrzymała nagrodę Srebrnego Hugo na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago, została też laureatką nagrody za najlepszą rolę kobiecą na 13. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W latach 90. stworzyła ważne kreacje, m.in. matki w Kronikach domowych Leszka Wosiewicza (1997) oraz Telimeny w ekranizacji Pana Tadeusza Adama Mickiewicz, w reżyserii Andrzeja Wajdy (1999). Za rolę odebrała Polską Nagrodę Filmową - Orła za najlepszą rolę kobiecą w 2000. Występowała także za granicą, głównie w filmach węgierskich, włoskich i niemieckich.
„…Przede wszystkim, mówiąc serio, najważniejsze jest zdrowie. W tym [aktorskim] fachu trzeba mieć końskie zdrowie i umieć o nie dbać. Mało kto zdaje sobie sprawę, jak potwornie wyczerpująca jest ta praca. Dwanaście, czternaście godzin dziennie i tak przez trzydzieści, czterdzieści dni w warunkach przypominających hutę, platformę wiertniczą albo łódź podwodną, z producentami, którym najłatwiej robi się oszczędności na wygodzie ekipy. Czterdzieści stopni w cieniu, ja w futrze i w peruce, garderoba bez klimatyzacji, kilo podkładu, pudru i szminki na twarzy. Lunch time zbyt krótki, żeby się rozebrać i rozcharakteryzować. Żyć się odechciewa, a co dopiero pracować. Albo temperatura w wytwórni w okolicach zera, a ja mam grać roznegliżowana. Ile tak można? A przecież czasem kręci się pięć, sześć filmów rocznie i w każdym trzeba stworzyć odmienną, oryginalną postać. Trzeba się umieć zregenerować po czymś takim. Niech pan popyta moje koleżanki, ile czasu dochodzą do siebie po miesiącu zdjęć. Można mieć talent, sex-appeal, osobowość, i co tam jeszcze trzeba i odpaść z powodu słabej kondycji, przeziębień, złej diety…“ – Grażyna Szapołowska.
W 1997 podczas Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd. W 2003 została uhonorowana umieszczeniem tablicy z odlewem podpisu w Alei Gwiazd na Rynku Staromiejskim w Toruniu przed Dworem Artusa.
Występowała na scenie też jako interpretatorka piosenki aktorskiej. W 2005 wydała zbiór opowiadań pt. Pocałunki. Była uczestniczką telewizyjnego programu rozrywkowego Jak oni śpiewają (2008) i jurorką w pierwszej edycji Bitwy na głosy.
Jej mężami byli, kolejno: Marek Lewandowski, Andrzej Jungowski i Paweł Potoroczyn. Ze związku z Jungowskim ma urodzoną w 1978 r. córkę Katarzynę. Od 2002 jej życiowym partnerem jest przedsiębiorca Eryk Stępniewski.
„…Profesorowie na studiach uczyli, że artystą nie jest się dla forsy. Uwielbiam ją wydawać, ale na planie nie liczy się zupełnie. Bawi mnie, kiedy aktorzy snują opowieści, że zagrali w reklamie, bo dzięki niej mogli kupić to czy tamto. Skoro tłumaczą się, to znaczy, że traktują swój udział w promocji wybranego produktu jako danie tylnej części ciała. Czy wysokość gaży zmienia coś w tej kwestii? Przecież w reklamie także można wystąpić z wdziękiem lub bez niego. To znowu kwestia osobowości…” – Grażyna Szapołowska.
Grała w filmach m.in. 1974: Telefon, 1975-1976: Czterdziestolatek, 1977: Lalka, 1977-1978: Parada oszustów, 1977: Zapach ziemi, 1978: Osiemdziesięciu huzarów,1978: Wielki podryw,
1979-1981: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy, 1979: Hotel klasy lux, 1980: Grzeszny żywot Franciszka Buły, 1980: Przed odlotem, 1981: 07 zgłoś się, 1981: Wielka majówka,1982: Inne spojrzenie,
1982: Wielki Szu, 1982: Bluszcz, 1983: Fort 13, 1983: Lata dwudzieste… lata trzydzieste…, 1984: Płatki, kwiaty, wieńce, 1984: Bez końca, 1984: Przyspieszenie, 1984: W starym dworku, czyli niepodległość trójkątów, 1985: Z wizytą u Van Gogha, 1985: Medium, 1985: Nadzór, 1985: Przez dotyk w Kronika wypadków, 1986: Magnat, 1986: Komediantka, 1986: Biała wizytówka, 1986: Cudowne dziecko, 1987: Komediantka, 1987: Zagon, 1987: Pierwsze spotkanie – ostatnie spotkanie, 1987: Tabu, 1988: Krótki film o miłości, 1988: Pomiędzy wilki, 1988: Hanussen, 1989: Opowieść o „Dziadach” Adama Mickiewicza,. 1990: Seszele, 1990: La Condanna,1991: Żegnaj, cudzoziemko, 1992: Piękna nieznajoma, 1993: Plac Hiszpański, 1993: Abissinia, 1997: Kroniki domowe, 1997: Brat naszego Boga,
1999: Pan Tadeusz, 1999-2005: Lokatorzy, 1999: Siedlisko, 2000: Ostatnie kwadry, 2005: Ewa paliła Camele, 2005: Karol, Człowiek, który został papieżem, 2006: Kochaj mnie, kochaj!, 2006: Tylko mnie kochaj, 2007: Ryś, 2008: Nie kłam, kochanie, 2009: Zamiana, 2010: Różyczka, 2010: Trick, 2011: Polnische Ostern, 2011: 1920 Bitwa Warszawska, 2011: Pokaż kotku, co masz w środku, 2011: Układ warszawski, 2011–2012: Rezydencja, 2013: Biegnij, chłopcze, biegnij, 2017: Botoks, 2018: Botoks, 2019: Kronika królów, 2020: 365 dni.
Grała w teatrach telewizji m.in. 2008: Pozory mylą, 2004: Hamlet, 2002: Noc czerwcowa, 2000: Ostatnie kwadry, 1999: Spór,
1998: Edith i Marlene, 1998: Disneyland.
Wielokrotnie odznaczana m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2003), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005).
„…Aktorstwo jest zawodem, z którym wiąże się posiadanie czystości duszy. Aby pięknie i fantastycznie kłamać, trzeba być osobą bardzo prawdziwą…“ – Grażyna Szapołowska.
Nagradzana za filmy m.in. 2018: Nagroda „Wąż” za rolę w filmie Botoks, 2011: Nagroda „Złota Kaczka” za rolę w filmie „Magnat”, 2000: Nagroda „Złota Kaczka” w kategorii: najlepsza polska aktorka; za rok 1999, 2000: Polskie Nagrody Filmowe „Orły” w kategorii: najlepsza główna rola kobieca; za rok 1999, 2000: tytuł „Najsławniejszego Polaka 1999” przyznany w plebiscycie słuchaczy Polskiego Radia, 1999: Polskie Nagrody Filmowe „Orły” (nominacja) w kategorii: najlepsza rola kobieca; za rok 1998, 1997: Odcisk dłoń na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach, 1992: Nagroda im. Ennio Flaiano, 1989: Nagroda „Srebrny Hugo" przyznana w Chicago,
1989: Nagroda „Złota Kaczka” w kategorii: najlepsza polska aktorka; za rok 1988, 1988: Najlepsza główna rola kobieca na FPFF Gdynia,
1987: Nagroda „Złoty Ekran" za rolę w filmie „Przez dotyk”, 1986: Nagroda „Gwiazdy Filmowego Sezonu” przyznany na XVI LLF w Łagowie, 1986: Nagroda dla najlepszej aktorki festiwalu KSF „Młodzi i Film” w Koszalinie, 1986: Nagroda „Złota Kaczka” w kategorii: najlepsza polska aktorka; za rok 1985, 1985: Nagroda „Gwiazdy Filmowego Sezonu” przyznany na XV LLF w Łagowie,
1985: Nagroda „Złota Kaczka” w kategorii: najlepsza polska aktorka; za rok 1984.
„…Kieślowski mówił, że mam talent do bycia na ekranie, że grają moje dłonie, włosy, stopy. A status gwiazdy to wykreowany wizerunek. Trochę przy mojej pomocy, a trochę dzięki mediom…” – Grażyna Szapołowska.
PORTRAIT with HISTORY Grażyna Szapołowska
“… I have always believed that you must first and foremost be in the cinema. Unlike a theater where you have to play in the first place. If you create a character on the screen that gives a chance for multiple interpretations, then what you played is good. (…) Art requires passion. Everything that is correct and in the so-called rigors, it is mediocrity… ”- Grażyna Szapołowska.
Grażyna Szapołowska (born September 19, 1953 in Bydgoszcz) - film, theater and television actress.
She was born in Bydgoszcz. The father was of Latvian-Polish origin, and the mother was Lithuanian-Polish. He has a sister, Lidia, who is 11 years older. At the age of seven, she moved with her family to Toruń. When she was 11, her father left the family.
After graduating from high school, she left for Jelenia Góra, where she made her debut at the Dolnośląski Theater in the role of Rusalka in Legend (1972). For two years she played at the Powszechny Theater in Wrocław (1972–1974). In 1977 she graduated from the PWST in Warsaw, in 1977–1984 she performed at the National Theater in Warsaw (including the role of the princess in Juliusz Słowacki's Silver Dream by Salomea).
During her studies, she played episodic roles in television series (including the forty-year-old and Lalka). Her debut on the big screen was the role of Jagoda in the Polish-Yugoslav psychological drama Zapach Ziemi (1977). Cannes by Jadwigi Jankowska-Cieślak) starred in the Hungarian film Egymásra nézve (Another Gaze) in 1982. In the same year, she played alongside Jan Nowicki in Wielki Szu. However, her career breakthrough came in 1983, when she appeared in the popular musical comedy Twenties ... the thirties ... by Janusz Rzeszewski.
On September 11, 1994, a session with Grażyna Szapołowska took place. First, we "had fun" at one of the gas stations, going to Wilanów. Even a trivial act like pouring farthen can be sexy if a celebrity does it. The gas station was close to the street where there was quite a lot of traffic. I must say that several times, the drivers of the cars saw the phenomenal Szapołowska and it almost caused a few accidents due to staring.
And finally we got to Łazienki Królewskie, where we took photos in the Amphitheater, about which Władysław Tatarkiewicz wrote: "The view from the upper (Amphitheater) storeys across the pond on the Łazienki Palace is one of the most beautiful views created by the human hand in Poland". The amphitheater already existed in 1789, as we know from the gouache by Jan Piotr Norblin. In line with the wishes of King Stanisław August, who wanted to organize large outdoor performances in Łazienki, the theater was undergoing constant expansion. On September 7, 1791 (on the occasion of the anniversary of the king's election), the famous performance of Abbé Renaud's "Cleopatra" ballet was held, immortalized by Jan Piotr Norblin as a spectacle organized on a grand scale (with the use of boats and illumination). Norblin's drawings remind us that the Amphitheater was designed for large outdoor performances (for nearly 1,000 spectators), in which water was introduced as an original stage element. With its architecture and location, the Łazienki Amphitheater is one of the most interesting 18th-century theater buildings in Europe.
Two hundred years later, I appeared in a legendary place with the star Grażyna Szapołowska, who said that instead of showing herself in negligee, she would wear a fur coat over the negligee, it would be more exciting, because it would require more imagination.
We met with Szapolowska on various occasions on film sets, on the set of Jerzy Hoffman's "Battle of Warsaw 1920", where I took pictures and Szapołowska played Korwin-Piotrowska.
In the 1980s, she limited her theater appearances and focused on filming. She collaborated with Krzysztof Kieślowski, which resulted in roles in No End (1984) and A Short Film About Love (1988). For her performance in the latter, she received the Silver Hugo award at the Chicago International Film Festival, and was also awarded the award for the best female role at the 13th Polish Film Festival in Gdynia. In the 90s, she created important creations, incl. mothers in Leszek Wosiewicz's Home Chronicles (1997) and Telimena in the adaptation of Pan Tadeusz by Adam Mickiewicz, directed by Andrzej Wajda (1999). For the role, she received the Polish Film Award - Eagle for the best female role in 2000. She also performed abroad, mainly in Hungarian, Italian and German films.
“… First of all, seriously speaking, the most important thing is health. In this [acting] profession you need to have horse health and be able to take care of it. Hardly anyone realizes how terribly exhausting this work is. Twelve, fourteen hours a day, and so on for thirty, forty days in steel plant, oil rig, or submarine-like conditions, with the producers easiest to save on the crew's convenience. Forty degrees in the shade, me in a fur coat and a wig, a wardrobe without air conditioning, a kilo of foundation, powder and lipstick on my face. Lunch time too short to undress and characterize. You don't want to live, let alone work. Or the temperature in the label is around zero, and I'm supposed to play naked. How much can that be? And sometimes there are five or six films a year and each one has to create a different, original character. You have to be able to regenerate after something like this. Ask my friends how much time they recover after a month of shooting. You can have talent, sex-appeal, personality, and whatever else you need, and fall off because of poor condition, colds, poor diet ... ”- Grażyna Szapołowska.
In 1997, during the Festival of Stars in Międzyzdroje, she made her mark on the Promenade of Stars. In 2003, she was honored with the placement of a plaque with a signature cast on the Avenue of Stars in the Old Town Square in Toruń, in front of the Artus Court.
She also performed on stage as an interpreter of an actor's song. In 2005, she published a collection of short stories entitled Kisses. She was a participant in the television entertainment program Jak They Sing (2008) and was a juror in the first edition of Bitwa na voices.
Her husbands were, in turn: Marek Lewandowski, Andrzej Jungowski and Paweł Potoroczyn. Due to her relationship with Jungowski, she has a daughter Katarzyna, born in 1978. Entrepreneur Eryk Stępniewski has been her life partner since 2002.
“… Professors in college taught that you are not an artist for money. I love publishing it, but it doesn't count at all on the set. It amuses me when actors tell stories that they starred in an advertisement because it allowed them to buy this or that. If they explain themselves, it means that they treat their participation in the promotion of the selected product as a dish from the back of the body. Does the salary amount change something in this matter? After all, in an advertisement you can also appear gracefully or without it. It's a question of personality again ... ”- Grażyna Szapołowska.
She acted in films including 1974: Phone, 1975-1976: The Forty, 1977: The Doll, 1977-1978: The Scammer's Parade, 1977: The Smell of the Earth, 1978: Eighty Hussars, 1978: The Big Bang,
1979-1981: The longest war in modern Europe, 1979: Lux-class hotel, 1980: The sinful life of Franciszek Buła, 1980: Before departure, 1981: 07 report, 1981: The Great Picnic, 1982: A Different Look, 1982: Big Szu, 1982: Ivy, 1983: Fort 13, 1983: The Twenties ... the Thirties ..., 1984: Petals, Flowers, Wreaths, 1984: Endlessly, 1984: Acceleration, 1984: In the Old Manor, or the Independence of Triangles, 1985: A visit to Van Gogh, 1985: Medium, 1985: Supervision, 1985: By touch in Kronika accidents, 1986: Magnat, 1986: Komediantka, 1986: White visiting card, 1986: Wonderful child, 1987: Komediantka, 1987: Zagon, 1987: The First Meeting - The Last Meeting, 1987: Tabu, 1988: A Short Film About Love, 1988: Between the Wolves, 1988: Hanussen, 1989: The Tale of Adam Mickiewicz's "Dziady". 1990: Seychelles, 1990: La Condanna, 1991: Goodbye, Foreigner, 1992: Beautiful Stranger, 1993: Spanish Square, 1993: Abissinia, 1997: Home Chronicles, 1997: Brother of Our God,
1999: Pan Tadeusz, 1999-2005: Tenants, 1999: Siedlisko, 2000: The Last Quarters, 2005: Ewa smoked Camele, 2005: Karol, The Man Who Became Pope, 2006: Love me, love me !, 2006: Love me only, 2007: Ryś, 2008: Nie lie, darling, 2009: Zamiana, 2010: Różyczka, 2010: Trick, 2011: Polnische Ostern, 2011: 1920 Bitwa Warszawska, 2011: Show my baby what's inside, 2011: Warsaw Pact, 2011 –2012: Residence, 2013: Run boy, run
2017: Botox, 2018: Botox, 2019: Chronicle of Kings, 2020: 365 days.
She played in the theaters of television, incl. 2008: Appearances are Confusing, 2004: Hamlet, 2002: June Night, 2000: Last Quarters, 1999: Dispute,
1998: Edith and Marlene, 1998: Disneyland.
Awarded many times, incl. Knight's Cross of the Order of Polonia Restituta (2003), Gold Medal for Merit to Culture Gloria Artis (2005).
“… Acting is a profession with purity of soul. To lie beautifully and fantastically, you have to be a very real person… ”- Grażyna Szapołowska.
Awarded for films, incl. 2018: The "Snake" Award for the role in the film Botoks, 2011: The "Golden Duck" Award for the role in the film "The Magnate", 2000: The "Golden Duck" Award in the category: best Polish actress; for the year 1999, 2000: Polish Film Awards "Eagles" in the category: the best female leading role; for 1999, 2000: the title of "The Most Famous Pole 1999" awarded in the poll of Polish Radio listeners, 1999: Polish Film Awards "Eagles" (nomination) in the category: best female role; for the year 1998, 1997: Imprint of a hand on the Promenade of Stars in Międzyzdroje, 1992: Nagroda im. Ennio Flaiano, 1989: The "Silver Hugo" award in Chicago, 1989: "Golden Duck" award in the category: the best Polish actress; for the year 1988, 1988: Best Main Female Role at the Polish Film Festival in Gdynia,1987: Award "Golden Screen" for the role in the film "By the touch", 1986: Award of the "Star of the Film Season" at the 16th LLF in Łagów, 1986: Award for the best actress at the festival "Młodzi i Film" in Koszalin, 1986: Award "Golden Duck" in the category: the best Polish actress; for 1985, 1985: Award of the "Star of the Film Season" awarded at the 15th LLF in Łagów, 1985: the "Golden Duck" award in the category: the best Polish actress; for 1984.
“… Kieślowski said that I have a talent for being on the screen, that my hands, hair and feet play. And the status of a star is a created image. A little bit with my help and a little bit thanks to the media ... ”- Grażyna Szapołowska.
Uwielbiam tę Babę))))))