PORTRET z HISTORIĄ Berenice Abbott

         „…Przyzwyczaiłam się do fotografii jak ryba do wody. Nigdy nie chciałam robić niczego innego. Ekscytacja tematem to napięcie, które popycha mnie przez górę harówki niezbędnej do wykonania ostatecznego zdjęcia

Zdjęcie może być przedstawione tak pięknie i artystycznie, jak chcesz; ale aby zasługiwało na poważne rozważenie, musi być bezpośrednio powiązane ze światem, w którym żyjemy…” – Berenice Abbott.

Berenice Abbott (ur. 17 lipca 1898 w Springfield, zm. 9 grudnia 1991 w Monson) – amerykańska fotografka, najbardziej znana ze swoich portretów postaci świata kultury okresu międzywojennego w Stanach Zjednoczonych, czy fotografii nowojorskiej architektury lat 30. XX wieku. 

„…Fotografia nie uczy wyrażania emocji, uczy jak je widzieć...” – Berenice Abbott.

Urodziła się w Springfield (Ohio) jako córka Charlesa E. Abbotta i Alice Bunn. Jej rodzice rozwiedli się wkrótce po urodzeniu Abbott, a ona została wychowana przez matkę w Columbus (Ohio). Po ukończeniu tamtejszych szkół publicznych w Cleveland, wstąpiła na Ohio State University, ale wycofała się po jednym semestrze dziennikarstwa (1917-1918). Wkrótce potem (1918 r.) wyjechała do Nowego Jorku, gdzie utrzymywała się z pracy jako kelnerka, modelka artysty i grająca w Provincetown Playhouse. Wówczas (1918 r.) zainteresowała się rzeźbą i do 1921 r. była uczennicą Antoine'a Bourdelle'a oraz Constantina Brâncuşiego. W trakcie swojej pracy poznała surrealistycznego fotografa Mana Raya – była jego asystentką i studiowała fotografię. Do 1921 r. Abbott zebrała wystarczająco dużo pieniędzy, by pojechać do Europy, gdzie kontynuowała naukę rzeźby w Paryżu i Berlinie, aż nagle porzuciła sztukę. W 1926 r. otworzyła w Paryżu fotograficzne studio portretowe. Stała się znana dzięki licznym portretom artystów (takich jak James Joyce, Jean Cocteau, Djuna Barnes, Marie Laurencin). W 1929 r. wróciła do Stanów Zjednoczonych, gdzie podjęła pracę reporterki. Oprócz fotografii portretowej zajęła się szczegółową dokumentacją fotograficzną Nowego Jorku.

„…To, co ludzkie oko obserwuje od niechcenia i obojętnie, oko aparatu (obiektyw) odnotowuje z nieustępliwą wiernością…” – Berenice Abbott.

Zainspirowana fotografiami dawnego Paryża Eugène'a Atgeta (który był jej odkryciem), dokumentowała narastające zmiany w zabudowie Nowego Jorku, który w latach 30. XX wieku ulegał radykalnej przebudowie. Żeby przybliżyć szerszej publiczności spuściznę Atgeta (zm. 1927), zakupiła jego prace, w 1968 r. odsprzedane Museum of Modern Art. W latach 1934–1958 wykładała fotografię w New School for Social Research w Nowym Jorku. W 1935 r. przeprowadziła się do loftu w Greenwich Village z krytyczką sztuki Elizabeth McCausland, z którą mieszkała aż do jej śmierci w 1965 r. Abbott była skrytą lesbijką.

„…Berenice Abbott, która była legendą już w dwudziestoleciu międzywojennym, udało mi się spotkać w ICP (International Center of Photography) w Nowym Jorku, które prowadził Cornell Capa (brat słynnego Roberta Capy) założonego w 1974 r., a gdzie na spotkaniach lub wystawach pojawiali się najwięksi fotografowie na świecie. Muszę powiedzieć, że Berenice Abbott, zrobiła na mnie wielkie wrażenie swoją skromnością, mimo tego, że była wówczas gwiazdą światowej sławy. Z historii wiedziałem, że dobrze znała się m.in. z legendą sztuki Man Ray, który już nie żył (zmarł w 1976 r.)…” – Czesław Czapliński.

Teksty Berenice Abbott oraz prace o niej:  The world of Atget, by Berenice Abbott. Horizon, New York 1964; Lisette Model; Vorwort von Berenice Abbott, Aperture, New York 1979; Changing New York; mit Bonnie Yochelson, Schirmer/Mosel, 1997; Berenice Abbott. Könemann, Köln 2001; Luise F. Pusch, Susanne Gretter (Hrsg.): Berühmte Frauen, Insel Verlag 1999.

„…Fotografia to nie tylko rysowanie światłem, choć światło jest niezbędnym czynnikiem jej bytu. To modelowanie lub rzeźbienie światłem, odtwarzanie plastycznej formy naturalnych obiektów. To malowanie światłem…”– Berenice Abbott.

PORTRAIT with HISTORY Berenice Abbott

“…I took to photography like a duck to water. I never wanted to do anything else. Excitement about the subject is the voltage which pushes me over the mountain of drudgery necessary to produce the final photograph.

         The photograph may be presented as finely and artistically as you will; but to merit serious consideration, must be directly connected with the world we live in…” – Berenice Abbott.

Berenice Abbott (born July 17, 1898 in Springfield, died December 9, 1991 in Monson) - American photographer, best known for her portraits of figures from the cultural world of the interwar period in the United States, and photographs of New York architecture of the 1930s.

„…Photography doesn't teach you to express your emotions; it teaches you how to see...” – Berenice Abbott.

She was born in Springfield, Ohio, the daughter of Charles E. Abbott and Alice Bunn. Her parents divorced shortly after Abbott's birth, and she was raised by her mother in Columbus, Ohio. After graduating from the local public schools in Cleveland, she entered Ohio State University, but withdrew after one semester of journalism (1917-1918). Shortly thereafter (1918), she left for New York, where she supported herself by working as a waitress, an artist's model, and playing at the Provincetown Playhouse. At that time (1918) she became interested in sculpture and until 1921 she was a student of Antoine Bourdelle and Constantin Brâncuşi. During her work she met the surrealist photographer Man Ray – she was his assistant and studied photography. By 1921 Abbott had saved up enough money to go to Europe, where she continued her studies of sculpture in Paris and Berlin, until she suddenly abandoned art. In 1926 she opened a photography portrait studio in Paris. She became known for her numerous portraits of artists (such as James Joyce, Jean Cocteau, Djuna Barnes, Marie Laurencin). In 1929 she returned to the United States, where she took up work as a reporter. In addition to portrait photography, she began to document New York in detail.

„…What the human eye observes casually and incuriously, the eye of the camera (the lens) notes with relentless fidelity...” – Berenice Abbott.

Inspired by Eugène Atget's photographs of old Paris (which was her discovery), she documented the increasing changes in New York's architecture, which was undergoing radical reconstruction in the 1930s. In order to bring Atget's (d. 1927) legacy to a wider audience, she purchased his works, which were then sold to the Museum of Modern Art in 1968. From 1934 to 1958, she taught photography at the New School for Social Research in New York. In 1935, she moved into a loft in Greenwich Village with the art critic Elizabeth McCausland, with whom she lived until her death in 1965. Abbott was a closeted lesbian.

  "...Berenice Abbott, who was already a legend in the interwar period, I managed to meet at the ICP (International Center of Photography) in New York, which was run by Cornell Capa (brother of the famous Robert Capa) founded in 1974, and where the greatest photographers in the world appeared at meetings or exhibitions. I must say that Berenice Abbott made a great impression on me with her modesty, despite the fact that she was a world-famous star at the time. I knew from history that she was well acquainted with, among others, the art legend Man Ray, who was no longer alive (he died in 1976)..." - Czesław Czapliński.

         Berenice Abbott's texts and works about her: The world of Atget, by Berenice Abbott. Horizon, New York 1964; Lisette Model; Vorwort von Berenice Abbott, Aperture, New York 1979; Changing New York; the myth of Bonnie Yochelson, Schirmer/Mosel, 1997; Berenice Abbott. Könemann, Köln 2001; Luise F. Pusch, Susanne Gretter (Hrsg.): Berühmte Frauen, Insel Verlag 1999.

„…Photography is not only drawing with light, though light is the indispensable agent of its being. It is modeling or sculpturing with light, to reproduce the plastic form of natural objects. It is painting with light...” – Berenice Abbott.